Urbex Sunday #1: Le Hasard

Zoals eerder belooft ga ik jullie wat meer vertellen over mijn urbex avonturen. Vandaag neem ik jullie mee naar Le Hasard in Cheratte, dit is een verlaten kolenmijn in de buurt van Luik. De mijn Le Hasard stamt uit het begin van de vorige eeuw en is in 1977 gesloten. Sindsdien is het pand verlaten en steeds meer aan het vervallen. Sinds dien is dit een van de meest bekende urbex locaties van de Benelux en ik ben hier natuurlijk ook geweest en het was geweldig!

Één van de werkhallen van Le Hasard.

Dit soort uitstapjes doe ik nooit alleen, John(mijn vriend) gaat altijd met veel plezier mee. Voordat we vertrekken treffen we de nodige voorbereidingen, er zijn een aantal dingen die je niet mag vergeten wanneer je op pad gaat. Zoals een opgeladen batterij in je camera en een extra geheugenkaartje. Daarnaast is het belangrijk om oude kleren aan te trekken omdat er altijd de mogelijkheid is dat je ergens overheen moet klimmen of onderdoor moet kruipen, trek ook goede stevige schoenen aan. Eten, drinken, zaklamp, pleisters en vochtige doekjes om je handen te kunnen schoonmaken achteraf. Wanneer we alles hebben gaan we op pad. 

Een van de werkplaatsen in LeHasard

De toren: 'Belle-Fleur de Hoignée

Na ongeveer een uur in de auto zijn we er bijna. In het dorpje aangekomen zien we meteen de hoge Malakoff-toren van de mijnen, we parkeren de auto en gaan recht op ons doel af. Maar waar moeten we naar binnen? We dwalen door het kleine dorpje heen om een ingang te vinden. Plots stuiten we op een prachtig verlaten herenhuis, we kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan hier naar binnen. Na een uur staan we weer buiten en vervolgen we onze zoektocht naar de ingang van Le Hasard.

Deze vinden we, maar deze is natuurlijk op slot. Wanneer we hier voorbij lopen horen we achter ons mensen praten, we kijken om en zien dat er een mag de ingang van slot haalt en er een jong stel binnen laat. Hij ziet ons en vraagt of wij ook willen, maar dan moeten we 10 euro betalen. Ik en John kijken elkaar aan en bedanken de man vriendelijk, we zoeken zelf wel een ingang. We draaien om en vervolgen onze weg, de man roept ons terug en gebaart dat we naar binnen mogen, gratis. Dat is nog eens makkelijk!

Ik & John boven op het dak van Le Hasard.

Eenmaal binnen kijken we onze ogen uit, we komen binnen in een soort fabriekshal en wat was het daar groot! Zonder woorden te wisselen lopen we allebei een beetje rond te kijken en verliezen we elkaar soms uit het oog. Na het rondneuzen op twee verdiepingen komen we bij een trapje wat naar het dak van de fabriek leidt, natuurlijk kunnen we deze verleiding niet weerstaan en we gaan het dak op. Vanaf hier kunnen we het hele complex zien. We besluiten op het dak een pauze te nemen, een koekje en wat drinken en natuurlijk een gezellige selfie! 

De loketten

Eenmaal weer beneden lopen we naar buiten, hier komen we op een grote open plek, we merken allebei op hoe stil het hier is, bijna griezelig. Aan dit plein grenzen de 5 verschillende gebouwen van het mijnencomplex, met in het midden de hoge toren, de 'Belle-Fleur de Hoignée. We besluiten om deze toren te beklimmen. Boven aangekomen genieten we van het uitzicht over het dorpje, ik schiet een aantal foto's en we dalen weer af. Hierna vervolgen we onze weg door de 3 kleinste gebouwen, waarvan 1 bestond uit loketten waar de werknemers waarschijnlijk hun lonen konden ophalen. De andere twee gebouwen waren in gedeeld als kantoorruimtes. 

Het laatste gebouw wat we bezochten

Het mooiste gebouw hebben we voor het laatst bewaard, het leek wel een kasteel. Eenmaal binnen zagen we waar het pand voor heeft gediend. Dit was het onderkomen van de arbeiders, hier konden zij douchen, omkleden en rusten. Overal waar je loopt kom je kledingstukken en schoenen tegen, alsof de arbeiders zomaar in rook op zijn gegaan. Je kunt hun aanwezigheid bijna voelen. Vol goede moed vervolgen we onze weg door het grote gebouw, trap op, trap af. Elke verdieping is hetzelfde, douches, kleedruimtes en iets wat op een ontspanningsruimte lijkt. 

Verlaten schoenen van de werknemers

Na 5 uur rond dolen door dit prachtige complex zijn we allebei moe en we besluiten we Le Hasard te verlaten. We moeten zelf een uitweg vinden want de ingang is uiteraard weer op slot gedaan door de beste meneer. We lopen naar de hoofd poort van het gebouw die aan de hoofdweg van het dorp is gelegen en we besluiten hier over heen te klimmen alsof er niks aan de hand is. We springen over de poort, kijken niet om ons heen en lopen richting de auto, ik kijk nog een keer om voor een laatste glimp van dit prachtige complex. Hopelijk kom ik hier ooit eens terug.